سابقه و هدف: یکی از آسیب های رایج در جریان فعالیت های ورزشی و ورزشکاران، کوفتگی عضلانی بوده که با ناراحتی، درد و سفتی عضلات همراه است. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 زن هندبالیست از شهر ده دشت کهکیلویه و بویراحمد به طور تصادفی به دو گروه (آزمون و کنترل)، تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمون (تمرین)، تمرینات منتخب پلیومتریک را به مدت هشت هفته شامل سه جلسه در هفته با دامنه حجم تمرینی، 8 تا 12 حرکت و هر حرکت 10 ثانیه برای هر جلسه انجام دادند. خون گیری از افراد پیش از جلسه اول و پس از آن و پیش و پس از جلسه آخر برنامه تمرینات، به منظور اندازه گیری کراتین فسفوکیناز و لاکتات دهیدروژناز به عمل آمد. سطوح کراتین فسفوکیناز و لاکتات دهیدروژناز با استفاده از کیت آزمایشگاهی شرکت پارس آزمون اندازه گیری شد. به منظور اندازه گیری تغییرات این دو فاکتور، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و روش تعقیبی بونفرونی استفاده شد. سطح معنی داری هم (0/05

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر زمانبندی های مختلف تمرین پلایومتریک بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا می باشد. بدین منظور، 36 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 21.58±2.64 سال، قد 174.42±6.01 سانتی متر و وزن 69.9±05.68 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پیش آزمون شامل: اندازه گیری متغیر های آنتروپومتریکی، سطح مقطع عضلات ران، شاخص ارتجاعی عضلات پا و خون گیری ناشتا بود. درادامه، آزمودنی ها به سه گروه تمرینی موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و نیز یک گروه کنترل تقسیم شدند و برنامه تمرینی به مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. شایان ذکر است که پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین، پس آزمون به عمل آمد. همچنین، تغییرات بین گروهی با روش آماری آنکوا و آزمون تعقیبی ال اس دی بررسی گردید و تغییرات درون گروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی آنالیز گشت. سطح معنا داری نیز معادل (P˂0.05) در نظر گرفته شد. یافته ها نشان می دهد که زمانبندی موجی روزانه و موجی هفتگی تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنا دار غلظت استراحتی هورمون تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل شده است. زمانبندی سنتی تمرین پلایومتریک نیز تنها منجر به بهبود معنا داری نسبت به پیش آزمون شده است. علاوه براین، بر اساس نتایج مشخص می شود که هر سه نوع زمانبندی تمرین پلایومتریک، تاثیر معناداری بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نداشته اند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات به نظر می رسد که زمانبندی های غیر خطی تمرین پلایومتریک در بهبود تغییرات هورمونی، وضعیت آنابولیسم، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا، دارای کارایی بیشتری نسبت به زمانبندی سنتی می باشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: چاقی و چگونگی توزیع چربی در بدن، به ویژه در ناحیه میانی بدن، پیشگوی مناسبی برای ابتلا به بیماری های آینده است و تمرینات ورزشی یکی از بهترین روش های غیردارویی در پیشگیری و درمان چاقی است. لذا، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر بی تمرینی متعاقب تمرینات پلایومتریک بر شاخص های چاقی و عوامل آمادگی جسمانی دانشجویان مذکر انجام شد. روش کار: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 20 دانشجوی مرد از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه البرز به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و در 2 گروه تمرین پلایومتریک 10 تن و گروه کنترل 10 تن (همگن شده بر اساس شاخص توده بدنی) تحت بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه جمعیت شناختی، برای ارزیابی توان هوازی از "آزمون استراند" (Astrand Test)، برای ارزیابی توان بی هوازی از "آزمون پرش سارجنت" (Sergeant Jump Test) و برای اندازه گیری درصد چربی از روش "آزمون چربی چین پوستی جکسون و پولاک" (Jackson and Pollock Skinfold Test) استفاده شد. همچنین شاخص توده بدنی آزمودنی ها با تقسیم وزن بر مجذور قد (متر) و "نسبت دور کمر به لگن" ( Waist-Hip Ratio ) با تقسیم دور کمر به محیط لگن اندازه گیری شد. پس از ارزیابی و ثبت داده های اولیه آزمودنی ها، گروه مداخله، تمرینات پلایومتریک را به مدت 6 هفته، شامل 3 و 4 جلسه در هفته به طور یک روز در میان، اجرا کردند. پس از اتمام دوره تمرین و در شرایط مشابه با پیش آزمون، داده های مربوط به مرحله آزمون و با فاصله 6 هفته، داده های مربوط به پس آزمون ثبت شد. تحلیل داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 23 انجام شد. یافته ها: نتایج تاثیر معنادار اجرای تمرینات پلایومتریک به مدت 6 هفته را بر توان هوازی (43/2±, 67/34 به 49/2±, 58/39 ) و بی هوازی (07/8±, 23/104 به 49/6±, 25/132 )، نسبت دور کمر به لگن (13/0±, 91/0 به 17/0±, 84/0 )، درصد چربی بدن (18/2 ±, 54/14 به 75/2±, 49/11 ) و شاخص توده بدن (68/1 ±, 01/23 به 93/1±, 08/20 ) در گروه تمرین پلایومتریک نشان داد (P<0/05). با این حال پس از 6 هفته بی تمرینی تقریبا تمام دستاوردهای تمرینی برای آزمودنی های گروه مداخله تمرین از بین رفت که نشانگر اصل تمرین طولانی مدت در اجرای تمرینات پلایومتریک می باشد. نتیجه گیری: یافته ها تاثیر اجرای تمرینات پلایومتریک بر عملکرد قلبی تنفسی (افزایش معنادار توان هوازی) و همچنین بهبود شاخص های سلامتی را تایید کرد. لذا به سبب رعایت اصل تنوع در تمرین و سهولت استفاده از فرآیند اضافه بار تدریجی در اجرای تمرین پلایومتریک (به سبب ماهیت تمرین پلایومتریک)، اجرای تمرینات پلایومتریک در حوزه سلامت به عنوان یک شیوه تمرینی جایگزین برای تمرینات هوازی تداومی توصیه می شود. با وجود این، باید توجه داشت که دستاوردهای تمرین پلایومتریک پس از یک دوره بی تمرینی از بین خواهد رفت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین در منزل با اضافه بار عملکردی بر استقلال عملکردی، تعادل، راه رفتن و تغییرات الکترومیوگرافی بیماران سکته مغزی مزمن بود. مواد و روش ها: نمونه آماری شامل24 نفر بیمار سکته مغزی مزمن مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد بود. آن ها به صورت تصادفی در دو گروه مساوی (مداخله و کنترل) تقسیم شدند. مقیاس اندازه گیری تعادل برگ، آزمون استقلال عملکردی، اندازه گیری و مداخله راه رفتن دالی و بررسی الکترومیوگرافی عضلات چهارسر رانی و درشت نی قدامی برای هر دو گروه درمراحل پیش آزمون و پس آزمون پس از 12 هفته، اجرا شد. یافته ها: تمرین در منزل همراه با اضافه بار عملکردی به طور قابل توجهی باعث بهبود تعادل، راه رفتن و استقلال عملکردی در گروه مداخله شد. در آزمون الکترومیوگرافی در عضلات تیبیالیس قدامی و چهار سر ران در گروه مداخله پیشرفت مشاهده شد. نتیجه گیری: داده های ما نشان داد که علاوه بر تمرینات بالینی، تمرین در منزل با استفاده از وزنه یا کاف وزنه می تواند منجر به بهبود استقلال عملکرد، راه رفتن و تعادل در بیماران سکته مغزی مزمن شود.

زمینه و هدف: در توانبخشی به منظور افزایش عملکرد عضلات از انواع روش های تمرین درمانی استفاده  شده است. عملکرد بهینه عضلات سبب بهبود فعالیت های عملکردی شده و در نتیجه این فعالیت ها در زمان کوتاه تر و همراه با کاهش سطح انرژی مصرفی انجام می شوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین های پلایومتریک و تقویتی بر قدرت عضله چهارسررانی در دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی زاهدان بود.مواد و روش کار: این مطالعه تجربی در سال 1384 در زاهدان انجام شد. 36 دانشجوی دختر با میانگین سنی1.2±20 سال از بین دانشجویان دختر ساکن خوابگاه مجتمع دانشگاه علوم پزشکی زاهدان از طریق نمونه گیری در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه تمرین های پلایومتریک و مقاومتی قرار گرفتند. قدرت (کیلوگرم) عضله چهارسررانی این افراد قبل و بعد از 10 جلسه تمرین با دینامومتر دستی اندازه گیری گردید. گروه اول تمرین های پلایومتریک را دریافت کرد. به گروه دوم تمرین های تقویتی داده شد. از آزمون های t زوج و t مستقل به ترتیب برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان درون گروهی و بین گروهی استفاده گردید.یافته ها: قدرت عضله چهارسررانی در گروه تمرین های پلایومتریک از 3±12.1 به 3.8 ±14.7 (کیلوگرم) و در گروه تمرین های تقویتی از 3.1 ± 12.4 به 3.9 ±  14.9(کیلوگرم) افزایش یافت (P<0.0001). اختلاف معنا داری بین دو گروه بعد و قبل از انجام تمرین ها مشاهده نگردید. آزمون t مستقل نشان داد که اختلاف معنا داری بین تفاضل میانگین قدرت عضله چهارسررانی بین دو گروه وجود ندارد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه، بر خلاف دیدگاه های رایج، نشان  داد که تفاوتی بین تمرین های پلایومتریک و قدرتی در افزایش قدرت عضله چهار سررانی وجود ندارد. هر دو نوع تمرین منجر به افزایش قدرت این عضله می شوند. بنابراین در تجویز تمرین برای پاتولوژی های زانو و اختلال قدرت عضله چهارسررانی، بر حسب شرایط بیمار، می توان یکی از این تمرین ها را استفاده کرد.

هدف این پژوهش ، بررسی و تاثیر تمرین های پلایومتریک و با وزنه بر عملکرد دانشجویان رشته تربیت بدنی بوده است. بدین منظور 30 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی در محدوده سنی 23-21 سال به تمرین دعوت شدند. قد ، وزن ، سرعت 60 متر، توان پرش آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه 10 نفری شامل دو گروه تجربی، پلایومتریک و با وزنه و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 8 هفته، هر هفته 2 جلسه به تمرین های منتخب پرداختند. کل زمان تمرین برای هر دو گروه 48 دقیقه در نظر گرفته شد. گروه کنترل در این پروتکل تمرینی برنامه خاصی انجام نمی دادند. پس از پایان دوره تمرینی، آزمون پرش سارجنت و دو 60 متر از آزمودنی ها به عمل آمدو داده های خام به وسیله آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس ANOVA، T همبسته، آزمون تعقیبی توکی) به شرح ذیل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 1 .تمرین های با وزنه و پلایومتریک تاثیر معنی داری بر توان انفجاری و سرعت دویدن آزمودنی ها داشته است (P£0.05). 2. تفاوت معنی داری بین تمرین های با وزنه و پلایومتریک بر توان انفجاری و سرعت دویدن مشاهده نشد (P£0.05). نتایج پژوهش نشان داد تفاوتی بین تاثیرات دو شیوه تمرینی پلایومتریک و تمرین های با وزنه (با 30 تا 50 درصد بیشینه قدرت) بر توان انفجاری و 60 متر سرعت وجود ندارد و هر دو شیوه تمرینی به طور یکسان بر متغیرهای مذکور تاثیر گذاشته اند.